7 november 2009 - Met China en Rusland, aan het strand

Wij Nederlanders hebben de ‘campingsmoking’, de Chinezen het ‘stranduniform’. Dat ervoeren we op het tropische eiland Hainan, waar het gros van de bezoekers een zomers setje droeg, bedrukt met een wild bloemenpatroon. Al dan niet gecombineerd met zonnehoed.
Touroperators spuugden steeds busladingen badgasten uit op de stranden van dit vakantieparadijs en de Hawaiiaanse pakjes maakten kennelijk deel uit van het arrangement. Iedere groep droeg een eigen kleur: zuurstokroze, korenblauw of kanariegeel, zodat men elkaar op kilometers afstand kon herkennen.
Opgetogen marcheerden de troepen langs de vloedlijn. Om schelpen te zoeken en om zich eindeloos te laten fotograferen met zee en rotsen als decor (schoenen en pantykousjes bleven aan).
Bij het zien van een kinderlijke blijdschap op de gezichten van veel ouderen, realiseerde ik me pas dat een strandbezoek voor veel Chinezen nog steeds een unieke ervaring moet zijn. Vooral voor mensen die zijn geboren en getogen in de binnenlanden en pas nu de middelen hebben om te reizen.
Lang leve de commercie! Overal waren kraampjes vol parelsnoeren en souvenirs gemaakt van schelpen. Ook konden we buttons, ansichtkaarten en zelfs drinkbekers laten maken met onze favoriete strandfoto. En uiteraard was er eten in overvloed.
Favoriet waren de kokosnoten met een rietje én de grill waarop de hele dag visjes, satés en broodjes werden klaargemaakt. Ze werden flink gekruid en besmeerd met een soort knoflookolie. Zelfs inktvis had opeens smaak.
Veel oudere vrouwen droegen parasols om vooral niet bruin te worden. De jongere generaties daarentegen, waagden zich diep in zee. Met decente badkleding aan - de string is gelukkig nog niet doorgedrongen tot China - en grote gele zwembanden om het middel.
Kunnen zwemmen is nog niet vanzelfsprekend, zelfs beangstigend voor veel Chinezen. Een kleuter die zijn vader en moeder de zee in zag lopen raakte totaal over zijn toeren. Hij stond te gillen en te springen en was niet tot bedaren te brengen, wat zijn opa en oma ook probeerden.
Zijn vader wenkte hem om ook in het water te komen maar het ventje waagde zich nog met geen voet in de branding.
Het communisme leek ook hier iets van een andere planeet. Coole Chinese beachboys met grote zonnebrillen op, scheurden onvermoeibaar rond over het water op de laatste modellen jetski’s. En vlakbij de kust lag een luxejacht voor anker. Alleen de contouren in de verte, van imposante Marineschepen die waakten over onze veiligheid, pasten niet in het plaatje.
Jim en Vic waren gewilde foto-objecten en in ruil daarvoor poseerden de Chinezen weer voor ons. Als we de stranddrukte even zat waren, trokken we ons terug in de tuin-met-zwembad van het hotel, waar we ons zo nu en dan in klein Rusland waanden.
Er was geen groter contrast denkbaar. Waar de Chinezen ook in het hotel zichtbaar van alles genoten, vooral van de overdadige buffetten, liepen de Russen rond met verveelde gezichten en leken ze voor alles hun neus op te halen. Vooral voor het Aziatische eten. Dat weerhield ze er overigens niet van de borden overvol te laden.
Een Chinees jongetje dat een kom rijst weigerde, omdat hij de toetjestafel met slagroomtaarten en chocolade-ijs had ontdekt, kreeg midden in het restaurant een flink pak op zijn broek van zijn moeder. Eten zou hij! Er moesten drie familieleden aan te pas komen om het kind over te halen.
Heel anders ging het er aan toe bij het Russisch gezin met twee nuffige tienerdochters, die hun diner minzaam wegschoven na 2,5 happen. Zuchtend lepelde hun reusachtige vader, gekleed in een T-shirt met het opschrift RUSSIA, zelf de borden maar leeg.
Ondertussen werd er in de tuin, waar een bedrijfsfeest werd gehouden, naar hartlust gerookt, gedronken en hartstochtelijk gezongen onder begeleiding van de Karaokemachine. Céline Dion hoeft zich nooit zorgen te maken over haar populariteit. Haar kaskraker 'My heart will go on' (Themanummer Film Titanic), is voor Chinezen nog steeds dé absolute nummer een. Ik kan het lied inmiddels dromen….