Presentatie

En dan is het opeens 30 december. Ik had de afgelopen maanden tien keer een blog willen schrijven maar steeds ontbrak het me aan rust en tijd. Nu is het eindelijk vakantie en heb ik de 'to do' lijstjes in de prullenbak gekieperd. Een terugblik op de boekpresentatie:
Wat betreft het weer kende september 2017 veel dieptepunten, op vrijdag 8 september was het zelfs barbaars. Ik ging er 's ochtends nog klakkeloos van uit dat de zon de hele dag zou schijnen. En dat ik tachtig 'steamed buns' met Peking Duck en twintig Chinese lantaarns van papier, moeiteloos per fiets naar sociëteit De Kring zou kunnen brengen. Daar zou 's avonds het feest worden gehouden.
Niet bij windkracht zeven, niet in slagregens waaraan geen einde leek te komen. Het vervoer van de buns en de lantaarns werd een soort militaire operatie waarbij het hele gezin werd ingeschakeld. Toen ik 's middags voor de vierde keer doorweekt was en vloekend op de fiets zat, kreeg ik er een hard hoofd in.
Onder de regie van Joop Hopster was boekhandel Athenaeum op het Spui ondertussen opgetuigd voor de presentatie; om 17:00 uur stonden de flessen wijn klaar om ontkurkt te worden. Ik liep naar binnen als een soort pizzakoerier gehuld in een zwart regenpak; er vormde zich meteen een plas water op de vloer. Ik zag Joop denken: valt daar nog iets van te maken? Dat vroeg ik me ook af. Mijn haar plakte als een helm op mijn hoofd en de Chinese jurk die ik onder het regenpak droeg en die ik noodgedwongen als een soort zwemband had opgerold, was toch nat geworden. 


De make-up tas deed wonderen. Gestyled en wel dronk ik me even later moed in met rode wijn; ik wist het opeens zeker: iedereen blijft vanavond thuis. En ik nam er nog maar een. Pronkstuk in de winkel was de etalage, omgetoverd tot klein Shanghai eind jaren dertig. Die stond vol met mijn boeken en met nostalgische foto's van de stad. Daar had ik niet van durven dromen toen ik als indolente student dertig jaar geleden, met frisse tegenzin in Athenaeum op zoek ging naar

Politicologieboeken. Wat moest er van mij terecht komen?
Helaas werd het zicht op het etalageraam buiten belemmerd door tientallen voorbijgangers die onder de luifel schuilden voor de zoveelste bui. Right! Wellicht kon ik ze uitnodigen als zaalvulling.

Niemand had verbaasder kunnen zijn dan ik dat vrijwel alle genodigden opeens toch om me heen stonden, in het hart van de winkel. Handenwrijvend en met beslagen brillen en rode konen door het plotselinge temperatuurverschil, maar vol enthousiasme en verwachtingen.
Opgelucht hield ik de speech die ik al weken in mijn hoofd had en de eregasten Michiel en Betteke Hennus namen verguld het eerste exemplaar in ontvangst. Ze waren blij dat het verhaal van vader Hans Hennus tot zijn recht kwam in het boek en ontroerd door de foto van hun ouders: knappe dertigers in chique avondkleding die in 1940 aan een banquet zaten in Shanghai. 'Als ze hadden geweten dat ze ooit nog in een etalage op het Spui zouden hangen, wat zouden ze dan trots zijn geweest!'
Het was behaagelijk en bijzonder om tussen duizenden boeken te proosten met vrienden en kennissen 'from al walks of life'. Waarom nog vertrekken? Pas nadat de laatste fles tot de laatste druppel was leeggeschonken zijn we in een lange sliert naar De Kring gelopen.
De doemscenario's waren niet uitgekomen. In de Kring hingen gasten die van buiten de stad waren gekomen al aan de bar en mijn aanwezigheid was niet per se noodzakelijk als bindende factor. Tussen de meest uiteenlopende mensen bleken onvermoede banden te bestaan en de avond werd zo een bruisende reünie. Zelfs de hoofdpersonen uit het boek Peter Engler en Guenter Cohn, waren er even bij via facetime. Zeg nooit dat tachtig-plussers de moderne communicatiemiddelen niet kunnen bijbenen.
De drank vloeide rijkelijk en er werden flink wat boeken verkocht. En die tachtig gestoomde broodjes met Peking Duck? Die waren binnen vijf minuten op. Evenals tweehonderd bitterballen en vlammetjes en een tree met kaassouflés. De gezonde snack laten wij graag over aan anderen.
Om een lichte kater te verwerken (één of twee glazen teveel) heb ik me de volgende dag genesteld op een bankje op het Spui waar ik ongestoord naar de etalage van Athenaeum kon kijken. Er waren inmiddels gaten gevallen in de opstelling want het boek was uitverkocht.